Restaurant ONE in Roermond

We kregen een tip om Restaurant One te bezoeken. De inrichting zag er op de website goed uit en de menu's zijn aantrekkelijk geprijsd, vooral tijdens de lunch.
Met mooi zomerweer richting Roermond. Het restaurant ligt niet ver van de doorgaande weg, parkeren kan op de royale parkeerplaats voor de deur. Het fabriekspand is indrukwekkend en ligt vanaf de parkeerplaats aan de andere kant van het water. Via een brug kom je bij de ingang van de ECI cultuurfabriek waar Restaurant One deel van uitmaakt. De hal is indrukwekkend en de muren lijken in originele oude staat. Als je goed kijkt dan zie je dat er wel degelijk onderhoud is gepleegd, er zijn met zwarte verf accenten aangebracht om het nog “mooier” te maken. Er staat naast de ingang van One een rood bankstel en je hebt via een venster zicht op de “private dining” ruimte. Via een gang kom je in het restaurant, de open keuken op valt als eerste op, rechts is de lounge ruimte met grote bar en rood leren fauteuils. De tafels zijn alle rond en ingedekt met damast. De gestoffeerde kuipstoelen die kunnen draaien zijn uitgevoerd in verschillende tinten van beige en blauw. Er hangen gordijnen om de ruimte wat te breken, de verlichting is met halogenen spots.

We nemen plaats op het terras aan het water voor het aperitief. Voor mezelf een witte wijn die verder niet wordt toegelicht. Ik vermoed een Sauvignon Blanc die goed bevalt. De knabbels bestaan uit een beker droog geroosterde pinda's, ik kon er niet vanaf blijven, erg lekker. Verder een puntzakje met humus en aubergine en een kroepoek met gelei van biet en paprika.
We gingen voor het Jeunes vijf gangen menu. We besloten binnen te eten daar het buiten al aardig warm was. Binnen is er airco en heb je meer de One beleving, prima.
De amuse werd gepresenteerd in de inmiddels bekende glazen kogel. Een gelei van tomaat en aardbei met hierin kogeltjes komkommer, druppels aceto balsamico, croutons, peperballetjes en basilicum blaadjes. Erg smaakvol met veel afwisseling, de peperballetjes vond ik net iets te intens.

De eerste begeleider was een Spaanse droge Moscatel 2012 van het huis Juan Gil met uitbundig aroma, die goed bevalt. Op het bord een typisch Spaans gerecht. Makreel escabeche met makreel tartaar en eroverheen een royale portie gepikkelde zomer groenten, verse kruiden en granité van verjus. Een licht gerecht met veel smaakbeleving. De wijn combineerde er uitstekend bij met zijn heerlijke aroma en fijne zuren, een goede start.

We zijn in Limburg dus een wijn uit de provincie mag niet ontbreken. De cuvée XII van Apostelhoeve met heerlijk aroma, tonen van bloemen en in de mond zeker niet te zuur, prima. Op het bord een mooie presentatie met bloemen, crème van doperwt, gepocheerd krielei, radijs, doperwtjes en witte bonen. Een gerecht voor de liefhebber van de vegetarische keuken en iets minder mijn ding. De wijn werd voor mij de hoofdrolspeler van de gang, helaas werd hij wat geplaagd door de eidooier die de smaak negatief beïnvloede.

Een wijn van een voor mij nog onbekend druivenras werd gepresenteerd en uitgeschonken in een groot glas. Uit Chili van het huis Leyda een Sauvignon Gris 2012 van de wijngaard Kadún. Iets minder fruitig en iets complexer dan de Sauvignon Blanc, erg lekker. Op het bord geschroeide langoustines met gel van zeewater, druppels sinaasappel gel, dubbel gedopte tuinbonen en enkele stukjes tomaat. Aan tafel afgewerkt met een krachtige langoustine bouillon die de gel van zeewater in korte tijd oploste. De langoustines waren hoog op smaak en dit werd door de bouillon nog versterkt, heerlijk. Met de sinaasappel kon je leuke accenten leggen, de tuinbonen vond ik er minder goed bij passen. De heerlijke wijn combineerde prima en deze ronde was ondanks de tuinbonen de topper van de middag.

Voor het hoofdgerecht was een Salice Salentino Riserva 2009 van het huis Leone de Castris geselecteerd. De wijn heeft een mooie diepe kleur met in het aroma tonen van kersen en bessen, in de mond vol met een zachte afdronk. Uit de keuken een tweetraps gerecht. Gestoofde kalfswang met gedroogde bloemkool, gebrande bloemkool roosjes, crème van bloemkool en lamsoor. Op het grote bord een medaillon van Lakenvelder lende met gebakken girolles, barbecue saus, wortels en voor het oog gebrande varen blaadjes. De hoofdrolspeler kwam als laatst, een kannetje met heerlijke eigen jus die met “Jack Daniels” whiskey op smaak was gebracht. Ik ben niet zo'n liefhebber van bief maar deze heb ik vanwege de heerlijke jus toch helemaal met smaak opgegeten. Ook bij de super malse kalfswang smaakte de jus prima. De wijn was een fijne begeleider en een prima keuze.

Een risicoloze keuze voor bij vers fruit is de Moscato D'Asti, ditmaal van het huis Taliano Michelle. Voor het dessert eerst nog een amuse. In een bevroren glas een sapje met munt en limoen en op het bevroren laagje aan de bovenzijde een quenelle yoghurtijs met limoen en een mint takje. Mooie verfrissende smaken en originele presentatie, verrassend lekker.
Het dessert is van vers rood en zwart fruit besprenkeld met siroop van dennennaalden met hierop een quenelle bosvruchtenijs en eromheen een heerlijke schuim van champagne. Mooie pure smaken, jammer dat de dennensiroop naar onder is gezakt en pas op het einde duidelijk te proeven was. De Asti was wat licht maar combineerde goed.

Als afsluiter nog een prima Nespresso met een vijftal friandises.

Bediening is goed geregeld, de sommelier was een jonge dame, ze lichte de wijnen beknopt toe. Een jongeman presenteerde de gerechten en Bethany DeLong (maître) was meer op de achtergrond actief, wel kwam ze af en toe even informeren of het allemaal naar wens ging en ze was ook in voor een praatje, leuk.
Prijs kwaliteit is goed. Huiswijn 5,-, Menu 49,-, begeleidende wijnen 37,-, grote fles water 3,- en koffiearrangement 6,50. De prijzen van de menu variëren naar gelang het tijdstip. Lunch is het voordeligst, diner door de weeks is 10,- duurder en op vrijdag en zaterdag avond 20,- duurder. Ik vind het een prima regeling, toppie.
We zijn misschien met iets te hoge verwachtingen vertrokken maar de keuken is zeker goed. Goede bereidingen met enkele verrassende smaken maar zonder het echte wow gevoel. Een minpuntje is het uitserveren van de bief ondanks dat ik heb aangegeven het liever niet te eten. De ambiance is bijzonder. We vonden het leuk om bij het afscheid nog even terug te koppelen met de sympathieke Edwin Soumang (de chef). Als je niet bekend bent is de weg terug vinden wat moeilijker, je moet namelijk om de stadskern heen rijden.